- HRÖR
- spelt hreyr and reyr, n. [A. S. hryre = ruina], a corpse, Lat. cadaver, Gkv. 1. 5, 11; köglar frænda hrörs, Stor. 4; sækja um hrör, Grág. ii. 141; ekki skulu þér taka á hrörum þeirra, því at þau kvikendi eru úhrein, Levit. xi. 8; alla fugla þá er fjóra fætr hafa, skal ekki eta, ok hvergi maðr er tekr á hrörum (not hræjum) þeirra, þá saurgask hann, Stj. 316. Levit. xi. 20.II. metaph. an old decayed thing, a ruin, wreck, a fallen tomb, akin to hreysi (q. v.), the h being borne out by alliteration in Ýt. 19; Yngva hrör, 6; Dyggva hrör, 7; fylkis hrör, Ht. (Yngl. S. ch. 26); as also Ýt. 19, where the sense is that the king was buried in the avalanche of stones,—horfinn foldar beinum Högna hrörs: in local names, Tryggva-hreyr, Hkr. i. 178.
An Icelandic-English dictionary. Richard Cleasby and Gudbrand Vigfusson. 1874.